درباره «غم بی تسلّی» ارتحال روح خدا خمینی چه میتوان گفت و شنید؟! اگر نبود کلام الهی که «محمد ـ صلوات‌الله و سلامه علیه ـ نیست جز پیامبر خدا، آیا اگر بمیرد یا کشته شود به جاهلیت پیشینیان خویش باز می‌گردید؟»، حق بود تن و جان به طوفان ناامیدی بسپاریم. اما کلام خدا دلداری‌مان می‌داد که این غم‌های بزرگ، ابتلا و امتحان است برای آزمودن و ممتاز ساختن صابران و صادقان از منافقان متزلزل. ما ماندیم و داغی سنگین؛ «هیچ‌کس نتوانست این جرعة درد را، خاموش فرو برد... مصیبت فقدان امام، به همان بزرگی امام بود و جز خدا و اولیایش کیست که حد و مرز این عظمت را بشناسد؟ آنجا که دل‌های بزرگ بی‌تاب می‌شوند، آنجا که انسان‌های بزرگ دست و پا گم می‌کنند، آنجا که صحنه از بی‌قراری میلیون‌ها انسان پر است، کدام زبان و قلم است که بتواند نمایشگر و صحنه‌پرداز گردد... زمان، یگانه خود را از دست داد و زمین، گوهری یک‌دانه را در خود گرفت...».
(پیام رهبر انقلاب به مناسبت اولین سالگرد ارتحال امام، 10 خرداد 1368)
